مدتی این مثنوی تأخیر شد.
چند گاهی این سخن تأخیر داشت.
عذر و بهانه آوردن بی فایده است. عجز و لابه کردن بی مورد است. آه و افسوس سر دادن ضرورتی ندارد. سخن گفتن از اینکه چرا دیرزمانی این وبلاگ به روز نشده است، شاید تنها به آوردن عذرهایی بدتر از گناه بینجامد.مشغله زیاد، گرفتاری فراوان، فرصت محدود، امکانات اندک و... همه بهانه اند. شاید صادقانه باید گفت کاش بتوانیم از تنبلی بپرهیزیم.
به هر روی امیدوارم از این پس با اراده ای جدی تر در جنبش بنویسم. همراهم باشید.
